Ik was laatst een wandeling aan het maken. Toen kwam ik langs een meisje dat aan het poseren was naast een paard om met haar mobiele telefoon een selfie te maken. Het meisje streek met haar handen door haar haren en forceerde een zwoele blik in de cameralens van haar telefoon. Dat zag ik in het voorbijgaan, voordat je denkt dat ik een voyeur ben. Ik woon namelijk vlakbij de manege. Maar ik stond er wel even bij stil dat dit leuke meisje, misschien wel een valstrik voor zichzelf aan het opzetten was. Ik veronderstel dat zij zoals zovelen gewend zijn te doen, haar foto via social media heeft gedeeld, om zoveel mogelijk likes te oogsten. Maar ik weet uit ervaring dat we verslaafd kunnen zijn aan bevestiging en goedkeuring. Maar wanneer zijn we tevreden. Hoeveel likes hebben we nodig of van wie? Ik wilde eigenlijk tegen haar zeggen, dat het niet nodig is, dat ze er sowieso mag zijn.
Ik wilde haar een aanmoedigingsapplaus geven, niet om op of af te gaan, maar om gewoon zichzelf te zijn en te genieten van het moment met het paard dat zij zo liefdevol verzorgt. Dus voordat je jezelf kwetsbaar opstelt, vraag je af: durf ik gewoon te zijn? Dan heb je namelijk niets te verliezen en kun je vrijelijk uitdelen. The stage is yours!